در اولین روز از مرداد ماه سال1348 در روستای اختیاراباد کرمان و در خانواده ای فقیر از لحاظ مادی اما غنی سرشار از الطاف معنوی فرزندی متولد شد که خانواده اش با توجه به عشق به اهل بیت او را حسین نامیدند .
تولد وی در این خانه با نزول برکات مادی و معنوی در خانواده همراه بود . مادر حسین که قبل از تولد او دچار بیماری سخت و شدیدی شده بود به یمن قدوم مبارک او بهبودی یافت و وضعیت اقتصادی آنها هم بهتر شد .
او که فرزند سوم در خانواده ده نفری خود بود دوران کودکی را در دامان پدر و مادر و در محیطی مذهبی سپری کرد . تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در زادگاه خود با موفقیت و نمرات خوب پشت سر گذاشت ، سپس برای ادامه تحصیلات به مدرسه معصومیه کرمان رفت و با عشق و جدیت و تلاش فراوان و به جهت تقویت بنیة علمی و معنوی خود به تحصیل علوم دینی پرداخت .
بعد از مدتی ، حسین در جهت لبیک به فرمان حضرت امام «ره» ، عزم سفر به سمت و سوی جبهه کرد . حسین وقتی از جانب مادر با مخالفت رو به رو می شود و ضرورت حضور او در کلاسهای درس یاد آوری می شود در جواب مادر انچنین می گوید :
در س همیشه هست ، مدرسه همیشه وجود خواهد داشت اما جنگ روزی تمام خواهد شد و ما در این دنیا باید شرمنده باشیم که چرا در جبهه حضور پیدا نکردیم و فرمان اماممان را اطاعت نکردیم و در آخرت هم باید از روی امام حسین «ع» و حضرت فاطمه «س» احساس شرمندگی کنیم . مادر شهید هنگامی که با سخنان از دل برآمده فرزندش مواجه می شود با حضور او در جبهه های جنگ موافقت می کند .
وی در اولین حضورش در مناطق عملیاتی و در کربلای 1 در منطقه مهران از ناحیة پا مورد اصابت تیر قرار می گیرد و در بیمارستانی در تهران بستری می شود وی به جهت این که درآن ایام پدرش دچار بیماری بود ، حسین خانواده خود را از زخمی شدنش مطلع نمی کند تا آنها دچار رنج و زحمت سفر به تهران نشوند . او پس از بهبودی نسبی به کرمان بر می گردد و پس از چندی مجدداً جهت شرکت در عملیات کربلای 4 عازم جبهه می شود .
حضور بعدی خود در جبهه را در عملیات کربلای 5 بعنوان بی سیم چی معاون گردان در منطقه شلمچه و در کنار برادر بزرگش تجربه کرد . حسین قبل از شروع عملیات برادرش را به گوشه ای فراخوانده و آخرین وصیت ها و سفارش ها را به او می کند .
با شروع عملیات او و معاون گردانش مورد اصابت ترکش خمپاره قرار گرفته و از ناحیه پا مجروح می شود و هنگامی که با آمبولانس در حال انتقال به پشت جبهه بود ، خمپارة دیگری به آمبولانس اصابت کرده و راننده به شهادت می رسد و فرصت انتقال مجروحان را پیدا نمی کند و شهید حسین دوست محمدی به علت خونریزی زیاد به درجة رفیع شهادت نائل می شود .