‏انديشمندان و فقهاى بزرگ شيعه، در دوران غيبت كبرى رهبرى فكرى و عقيدتى جامعه را در دست داشته‏اند و هر زمان كه از سوى مخالفان شبهاتى براى سست كردن بنيانهاى عقيدتى مردم القا مى‏شد با استدلالهاى علمى در ردّ اين شبهات كوشيده و با قلم و بيان خويش جامعه را از گردابهاى خطر رهانيده و به ساحل امن رسانيده‏اند. به طورى كه اگر فقها نبودند، معلوم نبود امروز دين مبين اسلام و مذهب شيعه، در چه وضعيتى قرار داشت.
امام حسن عسكرى (ع) در اين باره از قول پدر بزرگوارش امام هادى (ع) نقل مى‏كند كه آن حضرت فرمود: «اگر بعد از غيبت قائم ما، علمايى نباشند كه از دين حمايت كنند و مردم را به سوى قائم ما دعوت نمايند و شيعيان ضعيف مارا از دامهاى شيطان و پيروان سركش او نجات دهند، كسى باقى نمى‏ماند مگر اينكه از دين خدا بر مى‏گردد. لكن اين علما زمام دلهاى شيعيان ضعيف مارا در دست مى‏گيرند و همچون سكاندار كشتى آنان را از خطرها نجات مى‏دهند، و بهترين انسانها در پيشگاه خدا آنان هستند». «1»
حضرت امام خمينى رضوان الله عليه در اين زمينه مى‏فرمايد:«ترديدى نيست كه حوزه‏هاى علميه و علماى متعهد در طول تاريخ اسلام و تشيع مهمترين پايگاه اسلام در برابر حملات، انحرافات و كجرويها بوده‏اند. علماى بزرگ اسلام در همه عمر خود تلاش نموده‏اند تا مسائل حلال و حرام الهى را بدون دخل و تصرف ترويج نمايند …». «2»
_{1-بحار الانوار ج2ص6}

_{2- صحیفه نور ج21ص88}