دفاع از حريم ولايت فقيه
ولايت در حوزه هاي علمي فقه، عرفان و كلام، ازتعاريف مختلفي برخوردار است و انديشه سياسي – اجتماعي «حاكميت ولايت فقيه» در واقع به مفهوم كلامي ولايت نزديك است. در علم كلام «ولايت» مفهومي عام و فراگير دارد و به معناي امامت و رهبري اجتماعي و تاريخي طرح مي شود. از ديدگاه علماي علم كلام، ولايت يك مسئله اعتقادي است كه جايگاهي بس رفيع دارد و منظور از آن ، استمرار كليه شئون هدايت و رهبري پيامبر اكرم (ص) (به جز نبوت)، در جانشينان آن حضرت است، يعني پس از رحلت پيامبر گرامي اسرام ، جريان امامت و رهبري ،‌همچنان تداوم يافته و مسئوليت خطير سرپرستي امور مسلمين ،‌بر عهده ايئمه معصومين (ع) و نواب آن قرارگرفته است.
نكته قابل توجه آنكه، در فرهنگ ديني، ارتباط بين امام و مأموم، تنها يك رابطه سياسي يا سازماني نيست كه بر اساس برخي مصلحت سنجي ها و سودجويي ها شكل گرفته باشد، بلكه رابطه اي كاملا عاطفي و مبتني بر عشق و محبت طرفيني است، بنابراين در مفهوم كلامي ولايت، معناي عميقي از عشق، محبت و دوستي نيز نهفته است.
انديشه سياسي – اجتماعي »حاكميت ولايت فقيه» در واقع بر پايه همين مفهوم از ولايت كه در حوزه علم كلام مطرح است، استوار شده و سرپرستي فقها بر زندگي اجتماعي مسلمانان را تداعي مي كند.
فقيه به دانشمند ديني گفته مي شود كه با فراگيري علوم و دانش هاي مورد نياز از توانايي لازم براي استنباط احكام عمل فردي و اجتماعي از منابع ديني برخوردار باشد.
ولايت فقيه ، به معناي حاكميت فقيه جامع الشرايط آگاه به زمان و مكان و توانا بر رهبري جامعه اسلامي و سرپرستي كليدي شئون زندگي اجتماعي توسط ايشان است.
سابقه تاريخي بحث ولايت فقيه به دوران شيخ مفيد باز مي گردد، پس از ايشان نيز فقهاي نامداري چون محقق كركي، مقدس اردبيلي، ملا احمد نراقي و شيخ محمد حسن نجفي صاحب جواهر در كتب خود به ولايت فقيه پرداخته اند و از متأخرين نيز مي توان شيخ انصاري، حاج آقا رضا همداني، سيد محمد بحر العلوم، آيت الله بروجردي و امام خميني (ره) را نام برد كه به مبحث ولايت فقيه عنايت ويژه علمي داشته اند.
سيره پيشوايان ديني پيامبر (ص) و ائمه (ع) بيانگر لزوم حكومت اسلامي و ولايت فقيه در عصر غيبت است. براستي كه شهداي ما به خوبي جايگاه ولي فقيه را مي دانستند و تحت فرمان ايشان بود و مردم را نيز سفارش به اين امر مي كردند.

با تشکر و قدردانی از همت بسیج طلاب استان کرمان