امير مؤمنان عليه السلام زمان پس از ظهور را در گفتارى چنين ترسيم كرده، مى‏فرمايد:
حضرت مهدى (عج) اميرانش را به تمام كشورها مى‏فرستد تا عدالت را پياده كنند. [در آن زمان:]
- گوسفند در كنار گرگ مى‏چرد.
- كودكان با مارها و عقرب‏ها بازى مى‏كنند و هيچ آسيبى به آن‏ها نمى‏رسد.
- شر برداشته شده و خير مى‏ماند.
- انسان يك مدّ (كمتر از يك كيلو) مى‏كارد و هفتصد مدّ محصول برداشت مى‏كند، همان‏گونه كه قرآن مى‏فرمايد: «همانند يك دانه كه از آن هفت سنبل برويد و در هر سنبلى صد دانه باشد.»
- ربا و زنا برداشته مى‏شود و اثرى از شراب خوارى و ريا و خود نمايى باقى نمى‏ماند.
- مردم به اطاعت و عبادت و نماز جماعت رو مى‏آورند.
- عمرها طولانى مى‏شود.
- امانت‏ها رعايت مى‏شود.
- درختان پرثمر و بركات افزون مى‏گردد.
- اشرار هلاك شده و نيكان مى‏مانند.
- از دشمنان اهل بيت عليهم السلام كسى باقى نمى‏ماند.
گفتنى است، همان قدر كه ترسيم چنين جهانى در افق خيال آسان است، از نظر عمل فوق‏العاده مشكل و طاقت‏فرساست، امّا حضرت مهدى (عج) به عنوان معمار اين جامعه نوين، به قدرى از توانايى‏هاى روحى و معنوى برخوردار است كه مى‏تواند جهانى را كه از ظلم و جور پر شده است، از عدل و داد پر كند و فراتر از مدينه فاضله‏اى كه فلاسفه و دانشمندان ترسيم كرده‏اند، به وجود آورد.
_{مجموعه زمزم - مرکز تحقیقات تون اسلامی شناخت حضرت مهدى (عج)، ص: 178}